Er bestaat een liedje waarin beweerd wordt dat het altijd lente is in de ogen van de tandartsassistente. Dat klopt voor wat mij betreft. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Toen ik wegens ziekte van mijn tandarts noodgedwongen mijn toevlucht diende te nemen tot het kabinet van een andere tandarts is het mij te beurt gevallen. Bij het beleggen van de afspraak werd mij aan de telefoon gevraagd of ik er bezwaar tegen had dat ik zou geholpen worden door een Engelstalige jonge tandartse die als assistente stage liep in de betreffende tandartsenpraktijk. Vermits het maar ging om het verwijderen van wat tandplak zag ik absoluut de noodzaak niet in om enig bezwaar naar voor te brengen.

In de wachtzaal hoorde ik vanuit de praktijk een jonge stem, duidelijk toebehorend aan iemand van het vrouwelijk geslacht, mijn voornaam afroepen, wat ik toch wel wat vrijpostig vond bij een eerste afspraak. En bij het betreden van de werkruimte werd ik dan in een flits aan het bewuste liedje herinnerd. Ik stond oog in oog met een jongedame, voortgesproten uit een Zweedse vader en een Egyptische moeder, Nefertiti in het kwadraat.Deze jonge tandartse had het enorme voordeel dat ze veel tijd bespaarde omdat ze aan geen enkele mannelijke patiënt hoefde te vragen om zijn mond open te doen om aan de behandeling te kunnen beginnen. De Zweeds-Egyptische combinatie zorgde ervoor dat die vraag volstrekt overbodig was.

Het is bij die ene behandeling gebleven want ik ben mijn reguliere tandarts trouw gebleven. Ik heb Nefertiti sindsdien dus niet meer ontmoet. Ik moet mij nu tevreden stellen met een eeuwenoud beeld in een museum.

Ik heb overigens  iets bijgeleerd. Ik weet nu dat tandvlees in het Engels “gums” heet en met mijn mond open met een pruttelend zuigbuisje onder mijn tong was mijn Engelse uitspraak van dat woord perfect.