Het is nauwelijks te geloven als ik nu zie welke electrische, electronische, digitale toestellen er allemaal bestaan maar ik heb in mijn jeugd het ontstaan van de televisie meegemaakt. Dat was een hele omwenteling want voordien luisterden we naar radioprogramma’s om onszelf te entertainen maar nu was er beeld bij de klank en klank bij het beeld.  Ik had een oom die electrieker was en die had vanzelfsprekend enkele van die nieuwe kastjes van bij het prille begin. Hij woonde enkele dorpen verder en het was ter gelegenheid van de kermis aldaar dat ik kennis kon maken met die nieuwlichterij die men televisie noemde. Het was een hele heksentoer om uit die beeldkastjes iets te toveren dat op een beeld geleek. Eerst moest de antenne op het dak goed gericht staan en dat deed je door op zolder te gaan draaien aan de staaf waarop dat ding gemonteerd stond en dan via over en weergeroep met de kijkers beneden in de woonkamer de storingen en de sneeuw op het scherm enigszins te verminderen. En dat alles in zwart-wit want van kleur was uiteraard nog geen sprake. Mijn oom had zo’n kijkkast in de etalage gezet, hij was tenslotte handelaar, en binnen de kortste keren stond er een menigte kijklustige kermisgangers voor het raam met open mond te staren naar dat nieuwe wonder van de techniek. Dat was voor hem een goede zaak. Minder fortuinlijk waren de eerste private bezitters . Ook die kregen kijkers voor hun vensters op de stoep. Sommigen lieten dan de gordijnen open , fier als ze waren om hun nieuwe aanwinst aan de rest van het dorp te laten zien. Anderen hielden angstvallig de ramen afgedekt om te vermijden dat er meegekeken werd of zelfs om te verhinderen dat buren of kennissen zouden vragen of ze mochten komen meekijken in huis.

Ik herinner me zeer goed dat mijn ouders en ik regelmatig televisie gingen kijken bij een schoolkameraad thuis waar voor ons en nog enkele andere gegadigden stoelen klaar stonden voor de TV in rijen zoals in de cinema. Ik herinner me ook nog goed de populairste programma’s. Het populairst was ”schipper naast Mathilde” met Nand Buyl en consoorten. Verder was er nog Bonanza en enkele quizprogramma’s en amusementprogramma’s met de legendarische presentator Tony Corsari. Toen het eerste nieuw er al wat af was en er meer TV-toestellen kwamen in de gemeente kregen de pioniers het wel wat op hun heupen wanneer nog steeds kennissen bleven komen de kijkavonden verstoren. Veel was er overigens niet te zien. Naast de nationale zender was er wat te bekijken op de zenders van het nabijgelegen Nederland en als je wat geluk had dan kon je Frankrijk bekijken. Die zender was genoegzaam bekend als “ Rijsel “. Het volstond om die naam uit te spreken om een klets om je oren te krijgen want “Rijsel” was voor de latere uurtjes wanneer de kinderen naar bed waren want daar werden zaken getoond die voor de ouders bestemd waren. Zaken zoals Brigitte Bardot die aanstalten maakte om een kous uit te trekken bijvoorbeeld. Dat was al genoeg om met een flinke draai om je oren vroegtijdig naar bed te worden gestuurd of wanneer je toevallig nog voor de kijkdoos zat als vader per ongeluk, of uit misrekening, of uit gewoonte misschien, de antenne te ver gedraaid had en het verderf uit Rijsel geheel onverwacht en buiten je eigen verantwoordelijkheid op de beeldbuis kwam. Dat waren nog eens tijden. In niets te vergelijken met de super High Definition overmaatse kleurentelevisietoestellen van vandaag die doorgroeien naar heuse activity-centers en niet meer uit de huizen weg te denken zijn. Als vandaag de president van Amerika niest dan kan je dat “breaking news” binnen seconden of live op je Smartphone of Tablet  bekijken. Wij moesten stiekem op zolder aan een stalen buis gaan draaien om tussen de storingen door een blote voet van Brigitte Bardot te zien in zwart-wit en dan moest je nog hopen dat er buiten geen mist was want dan zag je helemaal niets.  Vandaag krijg je een indigestie van het aantal zenders en van die verdomd ergerlijke reclame maar er zijn nog zekerheden, er zijn nog constanten, er zijn nog vaste waarden, Nand Buyl zag er op hoge leeftijd nog altijd even oud uit als toen hij de rol van de zwart-witte schipper speelde maar Chris Lomme was zijn nichtje Marieke niet meer, maar wel zijn vrouw.