Tijdens mijn opleiding was het nodig om de tabel van de natuurlijke elementen, beter bekend als de tabel van Mendeljev, helemaal uit het hoofd te kennen. Om al die gegevens in mijn hersenen te persen op een opvraagbare en traceerbare wijze voor onmiddellijk gebruik bij examens en technische oefeningen allerhande had ik de elementen in een zin gegoten. Die zin begon met :  “ ha helibocnofne ….” enz..en vormde  een soort geheugensteun om de eerste dertig elementen waterstof(H), helium(He), lithium(Li), enz.. in de juiste volgorde van buiten te kennen. Die zin kwam echt goed van pas bij de studies maar die heeft nu nog altijd zijn toepassing, zij het op een totaal ander vlak dan het wetenschappelijk domein.

Wanneer iemand tegen mij buitenmatig pocht met zijn of haar talenkennis dan haal ik die zin nog eens uit de kast en begin ik met “ ha helibebocnofne …..” met de nodige pathos alsof ik een gedicht voordraag in een  onbekende verloren gegane oude taal .

Meestal heeft dat het nodige effect op de stoefers die er niet van terug hebben dat ik een taal spreek waarvan ze geen snars begrijpen . Niemand heeft door dat ik eigenlijk stomweg de elementen uit de tabel van Mendeljev sta op te sommen. Maar ik vind het wel leuk. Het lijkt ook op een gedicht. Waarom ook niet? Met de nodige pathos gebracht heeft het wel iets van een gedicht. En het houdt bovendien mijn geheugen op peil. Zo paar ik het nuttige aan het aangename.

Ha ! Helibebocnofne  Namagalsifozwaclarkasa  Sc te ive  Cromafeconicuzi . Leuk toch ? En ik zeg lekker niet om welke “vreemde “taal het gaat. Laat ze dat maar eens uitzoeken.