Het zal je maar overkomen. Op je 68-ste een beetje zenuwen hebben om naar school te gaan. Een beetje gezonde stress zoals op je eerste schooldag van zoveel jaar geleden. Het is mij inderdaad overkomen en ik heb er geen seconde spijt van, wel integendeel, het werd een belevenis die ik nooit zal vergeten.
De school van mijn oudste kleinkinderen Sander en Mattias had een project rond kunst, een veertiendaagse waarop “ kunstenaars” werden uitgenodigd om hun werk te laten zien, iets te demonstreren en zo mogelijk samen met de kinderen iets uit te werken. Ik heb mij daarvoor aangemeld zonder vooraf te weten wat mij te wachten stond en hoe dit engagement mij in grote mate zou verblijden.
Drie kunstvormen heb ik gekozen samen met de leerkrachten; mandala’s tekenen, beeldhouwen en Keltische knopen tekenen. En al die “kunst “ heb ik mogen maken met alle kinderen uit alle negen de klassen van de school, van het eerste kleuter tot het zesde leerjaar. Een ongelooflijk leerrijke en emotionele belevenis die mij zal bijblijven voor de rest van mijn dagen. Kunst maken met 161 kleuters en pubers, wat een uitdaging. Opa had een beetje stress om niet af te gaan als een gieter bij dat jonge onbevangen en eerlijk publiek, die net uit de pampers gegroeide ukkie’s die alles vragen wat hen te binnen schiet en de woelige tieners die geen enkele vraag uit de weg gaan om naar die ouwe af te vuren met een air van gespeelde desinteresse en stoerdoenerij. Heerlijk! En eerlijk, met de twee voeten op de grond. Als een lawine zijn al de indrukken op mij afgekomen, zoveel dat ik ze mij niet allemaal meer herinner en mij hier noodgedwongen moet beperken tot enkele anekdotes. Het is bovendien moeilijk onder woorden te brengen hoe ik mij voelde om mijn eigen kleinkinderen in hun klas in hun leefwereld aan het werk te zien. Een zeer fijne, leuke en tegelijk positief aangrijpende emotionele ervaring.
Drie kleuterklassen heb ik afgedweild met mijn groepsmandala’s en samen met de juffen geprobeerd om orde te houden in de chaos, zittend op de grond omringd door kleine mensjes die zich de ziel uit het lijfje tekenden en kleurden om die grote mandala af te krijgen en allemaal opa naar mij riepen, ook het kleine meisje dat moeilijk kon stappen en door de andere kleintjes in een kleine rolstoel spontaan werd rondgereden. Als je zoiets meemaakt krijg je hoop voor de toekomst.
Het was niet van de poes om een klas met kleine mandala-kunstenaars te verlaten en minuten later voor de leeuwen gegooid te worden in het zesde leerjaar met een activiteit als beeldhouwen. Een groter contrast in materie en gedrag is wellicht niet mogelijk. De uitleg ging op het eerste zicht de puberale mist in maar een steen schuren en polijsten dat zagen ze wel zitten en achteraf bleek dat ze toch wel geluisterd hadden. De meisjes vonden de kleuren van de stenen mooi en de jongens zagen wel iets in de beitels en raspen. Eén vond trouwens dat zijn papa thuis grotere beitels had dan ik en een andere vroeg of ik niet beter een beeld kon kopen dan al die moeite te doen om er een te kappen. De “beeldhouwers “van het vierde leerjaar wilden dan weer weten hoeveel ik verdiende met dat beeldhouwen en één jongen was een beetje ziek maar is toch naar school gekomen omdat hij het beeldhouwen niet wou missen. Als beloning voor zijn moed mocht hij de laatste en fijnste schuurbeurt voor zijn rekening nemen.
In het eerste leerjaar was er een kereltje dat vond dat ik het hemd van Jeroen Meus aanhad en een klein schuchter meisje kwam mij vragen wat dat kleine logo op mijn pull betekende. Alles merken ze op die kinderen! Alle details en binnen de eerste minuut hebben ze al je maat genomen. Ik was verrast toen de kinderen van het eerste leerjaar binnenkwamen in hun klas en mij vooraan aan het bord spontaan één voor één de hand kwamen schudden. Tussen het tekenen door wisten die sloebers van het eerste leerjaar mij ook ongevraagd te vertellen op welke jongen of meisje uit de klas ze verliefd waren wat mij terstond een voorafspiegeling gaf van de maatschappij zoals ze er over pakweg twintig jaar zou kunnen uitzien op relationeel vlak, alle mogelijk denkbare varianten inbegrepen. Mooi toch ?